چندی پیش کتابچه ای را که حاوی مختصری از زندگی حرفه ای برخی بزرگان زمانه ما بود مطالعه کردم. زندگی بزرگان می‌تواند درس هایی را به ما بیاموزد که آنها را در هیچ کلاسی فرانخواهیم گرفت. برخی از این بزرگان در زمینه ی علم و دانش و برخی در زمینه ی تجارت در زمانه ی ما شهره ی عام هستند. اما رمز موفقیت مشترک آنها چیست؟ در این مقاله به بررسی این موضوع خواهیم پرداخت. ادامه را در "ادامه مطلب" بخوانید.

برنامه نویسی Back end، زمینه دیگری در برنامه نویسی وب است. در حقیقت هیچکدام از متد های Back end و  Front end بدون یکدیگر نمی‌توانند خدمات مفیدی ارائه دهند.

برنامه نویسی Back end، در حقیقت بخشی از وب است که در دید کاربر قرار ندارد. به عنوان مثال برای نشان دادن یک مقاله انتخاب شده توسط کاربر، باید آن مقاله از دیتابیس جستجو کرده و نمایش داد. اما این موضوع را کاربر مشاهده نمی‌کند. در زمینه ی وب دو نوع زبان برنامه نویسی وجود دارند. زبان های Client side و Server side. همانطور که از نامشان پیداست، یکی مربوط به کاربر و دیگری مربوط سرور است.

زبان هایی مانند HTML و CSS از نوع Client side و زبانی مانند PHP از نوع Server side است.

برنامه نویسی Back end مقداری دشوارتر و گسترده تر از Front end است، از این رو مهارت های یک برنامه نویس Back end باید شامل تسلط بر زبان های سمت سرور، آگاهی از مبحث پایگاه داده، توانایی حل مسئله و تسلط به مباحث پیشرفته برنامه نویسی باشد.

برنامه نویسی Front end، یکی از مهمترین شاخه های برنامه نویسی وب می‌باشد. در این زمینه ما دو نوع برنامه نویسی داریم که Front end و Back end نام دارند. در این مقاله توضیح مختصری درباره متد Front end ارائه خواهم داد.

هر وبسایتی شامل یک بخش است که توسط کاربر مشاهده می‌شود و بخشی نیز در دید کاربر قرار ندارد. به نوع کدنویسی که نتیجه آن توسط کاربر مشاهده می‌شود، Front end می‌گویند.

به عنوان مثال، همین وبلاگ دارای قالبی است که به شمایل بلاگ، نظم می‌دهند. جنس کد های قالب از نوع HTML است و خواننده به عنوان یک کاربر به سادگی با این رابط گرافیکی ارتباط برقرار می‌کند و از آن استفاده می‌کند. این نمونه ای از برنامه نویسی Front end می‌باشد.

اما فضای مدیریتی این بلاگ که در آن کدهای جامع و زیرساختی وب قرار دارند را Back end می‌نامند.

حال تعدادی از مهارتهایی که یک برنامه نویس Front end باید داشته باشد اشاره می‌کنیم:

• HTML
• CSS
• Javascript
• کتابخانه‌ها و فریمورک های جاوا اسکریپت (مثل جی کوئری)
• کتابخانه‌های CSS مثل بوت استرپ
• پردازنده‌های CSS مثل Sass یا Less
• طراحی وب واکنش گرا (Responsive Web Design)
• نرم افزارهای گرافیکی (فتوشاپ و شاید کمیIllustrator)
• تست و آزمون خطا
• و مهارت‌جانی دیگری

سویچ و هاب دو نوع از مهمترین دستگاه ها جهت شبکه کردن چندین کاربر است. در این متن به تفاوت های مهم این دو اشاره می‌کنیم.

هاب، که اکنون کمتر از آن استفاده می‌شود، معمولا پکت هایی که دریافت می‌کند را بصورت پیشفرض برای همه ی کاربران در شبکه ارسال می‌کند. چرا که هاب توانایی خواندن هدر و تریلر که شامل مک آدرس و آی پی آدرس کاربران است را ندارد. برای همین برای همه ی کاربران پکت را ارسال می‌کند.

سویچ اما سواد خواندن هدر و تریلر را دارد و می‌داند که هر پکت از کجا رسیده و به کجا باید ارسال شود. البته مشکل بزرگ سویچ حافظه محدود آن است که به رخنه گر این فرصت را می‌دهد که با اشباع کتابخانه سویچ، که محل ذخیره ی آدرس هاست، باعث شود که سویچ مانند هاب عمل کرده و پکت ها را برای همگان انتشار دهد.

موس نوری برای اولین بار توسط شرکت (Agilent Technologies) ساخته و در سال 1999 به جهانیان معرفی شد.

به نظر می آید آن موس های ارجمند و محترمی که با گوی کار می کردند در خطر انقراض قرار دارند! زیرا در حال حاضر وسیله ای که مردم ترجیه می دهند با آن اشاره و کلیک کنند، موس های نوری می باشد. در این پست می خواهیم کمی بیشتر در باره ی این موس های مشهور و پر طرفدار صحبت کنیم.

موس نوری برای اولین بار توسط شرکت (Agilent Technologies) ساخته و در سال 1999 به جهانیان معرفی شد. این موس ها در حقیقت از یک دوربین خیلی کوچک بهره می برند که قادر به گرفتن 1500 عکس در ثانیه است. آنها همچنین دارای یک دیود ناشر نوری یا LED (light-emitting diode) قرمز رنگی نیز هستند که نوری را به سطح می تاباند و انعکاس آن وارد سنسورCMOS (Complimentary metal-oxide semiconductor) می شود و تقریبا روی هر سطحی قابل استفاده هستند.

سنسور CMOS هر عکس گرفته شده را به پردازنده ی سیگنال های دیجیتالی یا DPS (Digital signal processor) می فرستد که این قطعه می تواند میلیون دستور در ثانیه را انجام دهد و به این وسیله می تواند الگوهای هر عکس را شناسایی کرده و با عکس قبلی مطابقت دهد و ببیند که الگو های مورد نظر چطور در هنگام حرکت تغییر کرده اند. سپس DSP، بر اساس تغییراتی که در الگو های چندین عکس متوالی اتفاق می افتد، تعیین می کند که چقدر موس حرکت کرده است و نتایج را به صورت مختصات هایی متشابه به رایانه می فرستد. رایانه نیز نشانگر را بر اساس مختصاتی که از موس دریافت می کند، حرکت می دهد. این عملیات صدها بار در هر ثانیه انجام می شوند. به همین دلیل است که حرکت نشانگر بسیار روان به نظر می رسد.

مزایای موس های نوری نسبت به موس های دارای گوی عبارتند از:

·         دیگر اجزای متحرک وجود ندارند که این به معنای ساییدگی کمتر و در نتیجه خرابی کمتر است.

·         دیگر از هیچ راهی آلودگی و گرد و غبار وارد اجزای داخلی موس نمی شود تا بتواند سنسور های تشخیص حرکت را آلوده کند.

·         دقت تشخیص حرکت این موس ها بیشتر است و در نتیجه حرکت روان تری را ارائه می دهد.

·         دیگر نیازی به سطحی مخصوص برای موس یا پد (Pad) نیست.

گرچه موس های نوری که بر اساس LED کار می کنند به نوعی جدید اند و تازه ارائه شده اند، اما نوع دیگری از موس های نوری نیز وجود دارد که بیش از یک دهه قدمت دارد. فناوری اولیه و اصلی موس های نوری بدین گونه بود که آنها نوری را به سطح یک پد با قابلیت بسیار بالای بازتابش نور می تاباندند و بازتابش آن به یک سنسور که در موس تعبیه شده بود باز می گشت. پد موس دارای شبکه ای از خطوط تیره بود. هر زمان که موس حرکت می کرد، این خطوط مانع از رسیدن بازتابش نور به سنسور می شدند. هر وقت که باز تابش قطع می شد، موس سیگنالی را به کامپیوتر می فرستاد که نشانگر را به اندازه ی مختصاتی مشخص حرکت دهد. استفاده از این موس ها بسیار سخت بود. چون باید موس در زاویه ای نگه داشته می شد که شعاع نور با شبکه خطوط دقیقا در یک راستا باشند.همچنین آسیب یا فقدان پد، آن را بی استفاده می کرد، مگر اینکه یک پد جدید خریداری شود. موس های امروزی که بر اساس LED کار می کنند بسیار قابل اعتماد تر و راحت تر اند.

دو تا از معمول ترین روش های ذخیره سازی داده، استفاده از گزینه های Save و Save as است. اما این دو روش چه تفاوت هایی با یکدیگر دارند؟

در گزینه Save، شما داده های خود را در محل پیشفرضی که کامپیوتر درنظر دارد منتقل می‌کند و به همان فرمت تولید شده ذخیره سازی می‌کند. معمولا گزینه Save برای Backup گرفتن سریع از پروژه استفاده می‌شود.

اما در گزینه Save as، شما می‌توانید پروژه را به صورت نهایی ذخیره کنید. به این صورت که محل دقیق ذخیره سازی را انتخاب کنید، فرمت مورد نظر را برگزینید و نام مناسبی را برای پروژه ی خود برگزینید. اینها امکاناتی هستند که در مورد Save وجود ندارند و فایل با همان نام و فرمت قبلی در همان محل پیشفرض ذخیره می‌شود.

کارت شبکه یکی از مهمترین بخش های هر سیستم است. کارت شبکه یا Network Interface Card که با اختصار آن را به NIC می‌شناسند، یک سخت افزار است که معمولا بصورت Built-in در شیارهای مادربورد هر سیستمی یافت می‌شوند.

هر سیستمی که بخواهد با شبکه ارتباط برقرار کند به کار شبکه احتیاج دارد. چرا که کارت شبکه در حقیقت رابط میان سیستم و شبکه است. حال این ارتباط شبکه می‌تواند به صورت کابلی، اترنت یا Wi-Fi باشد.

هر کارت شبکه سرعت انتقال مشخصی دارد، به طور مثال ۱۱Mbps، ۵۴Mbps یا ۱۰۰Mbps که نشان‌دهنده سرعت میانگین آن است.

جهت برقراری ارتباط نرم افزار سیستم با کارت شبکه، باید درایور کارت شبکه خود را نصب کرده باشیم. جهت چک کردن این مورد می‌توانید با راست کلیک کردن بر روی آی My PC، کلیک بر روی Properties، انتخاب Device manager و کلیک بر روی Network adapters، اطلاعات درایور های کارت شبکه خود را پیدا کنید.

همچنین دسترسی به سیستم کنترلی کارت شبکه بصورت نرم افزاری، ابتدا منوی  Run را باز کرده و ncpa.cpl را تایپ کنید.